Verwarring in de keuken

NARLAI - India is een bedrijvig land, althans je ziet veel mensen op pad en iets aan het doen. In de vroegste uren wordt er op straat gebakken, gefrituurd, geperst en gekookt. Boven alles worden er bananen te koop aangeboden, oneindig veel bananen. En in hotels en restaurants en winkels zijn er veel mensen in dienst maar of die baantjes dat oplevert wat men er van verwacht, is maar helemaal de vraag. Het lijkt ons dat je je stierlijk verveelt omdat er niet genoeg werk is. En er is het gevaar dat je denkt dat de ander een klus wel oppakt (waarop uiteindelijk blijkt dat niemand iets doet). Verborgen werkloosheid is ook werkloosheid.

Daar zitten we dan aan het zwembad van Rawla Narlai. Voor het eerst is het water in het bad koel (tot nog toe warmden we in de zwembaden vooral verder op, terwijl we tot nog toe bepaald niet hebben geklappertand van de kou). 

Een medewerker van het hotel kwam de bestelling opnemen en dat bleek toch nog een redelijke onderneming. Twee sandwiches, die met champignons met wit brood en de andere (ei en bacon) met bruin brood. Het is al met al twee tot drie keer samengevat. Indiërs zullen hier het bewijs in zien dat je maar beter veel mensen in dienst kunt hebben voor diverse klussen. Waarschijnlijk daarom verschenen later drie mensen om het dienblad weer op te halen.

Het zwembad hoort bij een klein fort (een Rawla) en deze was vroeger eigendom van -jawel- de maharadja van Jodhpur. Een fata morgana in een wat verrabbezakt stadje (en dat zegt in India heel wat). Het fort is ommuurd en op hemelsbreed twee meter van de armoede bevindt zich de spa, het zwembad en worden glazen Indiase wijn (Sula, prima!) voor 700 roepies (ruim 7 euro) per glas ingeschonken. Het leven in India in al zijn volle glorie en tegenstelling.

Snor

We kwamen van Jodhpur waar we onze ogen uitgekeken hebben. In alle vroegte reden we weg uit de Ratan Vilas en zagen we de stad in volle actie. We stopten eerst bij de Jaswant Thada, een monument ter ere van een maharadja uit de negentiende eeuw. Prachtig gelegen en fantastisch mooi uitgevoerd in een overdosis aan marmer. Er zijn dictators die voor zo’n gedenkteken een moord zouden doen (en waarschijnlijk ook echt doen). Behalve twee bewakers met tulband en iemand die een meditatie aanbood, waren wij de enigen. En ja, de heren waren zeker bereid op de foto te gaan. Eén van hen vroeg of wij zijn snor wilden zien. Uh, pardon?

Zeven man

De volgende halte was het grote fort met het paleis dat openstaat voor het publiek. En ja, publiek was er wel. Veel schoolklassen en een enkele blanke. 

We eindigden in een koffietent. Zeven man liepen rond en nummer acht meldde zich later. Ik kreeg mijn bestelling snel, maar die van Albert liet op zich wachten. We hebben hen gevraagd of het nog ging lukken en kort daarop volgde de bestelling van Albert. Excuses meneer, er was een verwarring in de keuken. 

Voor de goede orde: we waren de enige klanten en we bestelden twee cappucino’s, spannender was het niet.