Het Nirvana aan onze voeten

VARANASI - En zo zijn we ongeveer 600 kilometer naar het oosten opgeschoven. Varanasi belooft een veelbewogen halte te worden op onze reis. Gelegen aan de rivier Ganges, is dit voor velen het eindpunt van een lange reis. Daar overlijden, daar gecremeerd worden en verstrooid in de rivier en zo komen de gelukkigen in het Nirvana; geen reïncarnaties meer, maar rust.

Wij zijn nog niet zo ver, wij komen alleen kijken en ons vergapen.

De oma zingt een liedje voor haar kleindochtertje. 

We waren verbaasd toen we onze cabine in de Poorva Express binnengingen. Een uur gewacht op het perron van het station Tundla Junction en toen om 20.15 uur de eerste klasse ingegaan. Hoe zou het zijn en met wie gingen we het hokje delen? 

Met andere mannen in ieder geval, dat was zeker. Nou niet dus. 

Een vrouw sliep al en een andere vrouw zat. O, er is ook een klein meisje. We zaten goed en wel en toen klonk het: ‘Een hond, gadver!’ Hondenliefhebber Albert verordonneerde dat het beest direct terug ging onder de bank en zo gebeurde het ook. En om het verhaal compleet te maken, dit moet wel een vrouwtjeshond zijn.

Vee

First Class Airco, dat klinkt misschien niet heel heldhaftig. Het is toch veel leuker om in een andere klasse te zitten, zeggen sommigen. Dan kun je contact hebben met de locals. Daar zit wat in, maar waar gaan we dan zitten? De trein reed binnen en de mensen hingen er met de benen uit; de volgende stap is op het dak zitten. Als vee in een wagen, geen woord gelogen.

We hadden nog een fietsketting mee genomen om de bagage vast te klinken en deze te behoeden voor rovers, maar dat was nergens voor nodig, ook al omdat we de cabine konden afsluiten. Een lakentje, een kussen en een dekentje en als twee broedende kippen, hielden we de dagtassen bij ons tijdens de nachtelijke rit. 

De Indian Railways is een groot bedrijf met een enorm netwerk en hoe roestig het er allemaal ook uit mag zien, het rijdt (met hoge snelheid), het is punctueel (onze trein kwam een paar minuten te vroeg aan in Varanasi) en het is het belangrijkste vervoermiddel van miljoenen Indiërs.

De Poorva Express verbindt Delhi met Kolkatta en op ons traject van zeshonderd kilometer wordt slechts vier keer gestopt. In alle vroegte rolde de trein het station Varanasi binnen.

Verval

Het was ronduit schokkend om de taferelen op het station te zien. Mensen (oud, kind, man, vrouw) lagen op de perrons en andere delen van het station te slapen, naast de straathonden. 

De rit naar het hotel in de vroege ochtend was eerlijk gezegd ook al schrikken. India is geen rijk land maar Varanasi is echt puur arm. Wat een verval en wat een middeleeuwse toestanden waar mensen in verkeren. En tussen de armoe zagen we kleine optochtjes van priesters en volgelingen (zingend en muziek makend) en daarmee hebben we de tegenstellingen in India gelijk weer scherp.

De laatste 700 meter naar het hotel moesten we lopen en we kwamen via een wirwar aan steegjes bij ons hotel. Met rooftop, pal aan de oevers van moeder Ganges. De regen heeft geleid tot een enorm hoge waterstand en om die reden varen er geen boten. 

Maar op het rooftop -wachtend op het eerste ontbijt- zagen we de zon op komen boven de Ganges, die traag maar beslist door dit mooie land heen trekt.

Mensen komen en mensen gaan, maar de Ganges blijft de Ganges.

Het Nirvana aan onze voeten.