Over apen, rangen en standen

NARLAI - Een verbaasde blik. De gids Prakash kon al die naïviteit niet aan. Nee, klopt, de regering heeft het kastesysteem afgeschaft. Maar wat gedurende duizenden jaren door honderden miljoenen als gebruik is ingesleten, schaf je niet per decreet af waarna het van de aardbodem is verdwenen. Er wordt bijvoorbeeld nog steeds niet gemengd getrouwd.

Het was een wonderlijk gezicht. Het dakterras van de Rawla was sprookjesachtig aangekleed met tientallen kaarsjes en in de verte bliksemde het. We bewonderde het op afstand, met onze rug naar onze voordeur. We merkten niet dat ondertussen vijf apen op het dak boven onze voordeur op hun beurt naar ons zaten te kijken. Paps, mams, een kleintje en twee anderen. 

We draaiden ons om, om naar binnen te gaan en we waren niet voorbereid op dit schouwspel. Er schoten allemaal dingen door ons hoofd; in Sri Lanka gingen de brutale vlerken er met een fles zonnebrand vandoor en nu stond onze voordeur wagenwijd open. Maar ook het woord rabiës schoot door het hoofd. Geen flauw idee wat we van deze beesten moesten verwachten, belden we even met de receptie. Een paar tellen later verzamelden zich 4 tot 5 mensen om een klopjacht te openen. ‘They’re gone Sir’.

Harde werkers

We liepen gerustgesteld naar ons candlelight supper en in deze schemer liepen mannen met tulbanden, sommigen in burgerkleding en jongere jongens in legerachtige kleding met een rode baret. Allemaal zeer waakzaam en dienstbaar zodat het de gasten aan niets ontbreekt.

De tulbanden dienden op bij de grote tafels, de burgerkleding bediende de solisten zoals wij en de baretjes waren de harde werkers. Zij liepen de trap op en af met dienbladen vol eten en drinken en stonden dichtbij de tulbanden om alles aan te geven of aan te pakken. De rollen waren duidelijk. Rangen en standen, ook in ons hotel.

Strak in de lak

Vandaag stond een jeepsafari op het programma, maar dat werd omgedoopt tot een countrylife tour. We zagen de bui al hangen; stoppen bij families en dollen met de zoons en dochters en dan dokken aub.

Maar dat pakte heel anders uit. Het werd een mooie mix van natuur, religie en het leven op het platteland.

En zo reden we door dorpjes waar nog de oude stammen leven van het boerenbedrijf. Kastenlozen? Nee zeker niet, zegt onze gids. Het zijn boeren en die vormen een belangrijke economische factor, hoe onzeker de opbrengst ook is. 

Prakash bezweert dat niemand in India honger lijdt, maar rijk is het allemaal niet. Het geld dat er is, wordt voor een belangrijk deel opzij gezet voor de tempels. Want hoewel er nieuwe huizen zijn, blijven de dorpjes een toonbeeld van armoe. We vragen ons af of die mooie nieuwe woningen aangesloten zijn op zoiets als een riool. Grote kans van niet omdat men in deze dorpjes naar centrale punten moet lopen voor water. Bijzonder contrast: in elk dorpje is er wel een filiaal van internetprovider Vivo en zie je zelfs oudste man met tulband met een telefoon tegen zijn oor geplakt.

Als je echter wil weten of er geld wordt verdiend, kijk dan naar de tempels die in het algemeen strak in de lak staan te shinen en vol hangen met kostbaarheden. Sterker nog, in de buurt vind je twee massale beelden van elk twintig meter hoog op een heuvel.

Wie voor een dubbeltje geboren is.... nou, die is dat dubbeltje ook nog eens kwijt aan Shiva en de andere goden. Als je nu niets hebt, dan kun je maar beter investeren in het volgende leven. Misschien kom je wel in een hogere kaste terecht. Misschien daarom bestaat dat kastensysteem nog steeds: het geeft hoop op meer in een volgend leven.