Drommen toeristen op heilige IJslandse grond

Kennelijk was de Holland Amerika Lijn (HAL) geland in Reykjavik, want de bordjes met de nummers van de groepen waren overal te zien in het Geysirgebied. De bordjes werden omhoog gehouden door reisleiders en -leidsters in de hoop dat ze de groep snel, behendig en doeltreffend langs IJslands hoogtepunten kunnen leiden. 

De Gouden Cirkel is een begrip. Op relatief korte afstand kunnen enkele hoogtepunten aan de bezoekers worden getoond, zoals de waterval Gulfoss en Geysir.
Maar ook zonder de HAL is het altijd al druk geweest bij de enige geiser van IJsland. De Geysir is de naamgever van alle heetwaterbronnen, die van tijd tot tijd heet water en stoom de lucht in spuiten, maar de grote grap is dat Geysir in ruste is.

Soms wordt de Geysir tot leven geroepen tijdens nationale gebeurtenissen door zeep in de bron te gooien. Milieutechnisch is dat niet heel prettig en daarom wordt dit tot een minimum beperkt. In plaats daarvan steelt de geiser Strokkur de hoofdrol en de bussen en auto’s rijden af en aan om toeristen aan te voeren, zoals de opvarenden van de HAL en wij. Met zijn allen staan we om de Strokkur heen en we zien de bron steeds onrustiger worden. Om de zeven minuten wint de onderdruk het van de bovendruk en gooit Strokkur het water en de stoom de lucht in terwijl er soms een ‘oooo’ te horen is. 

Dat goldt niet voor de gezette Amerikaanse uit Colorado. “Dit doet me niets want we hebben heel veel springs in Yellowstone” (dat overigens helemaal niet in Colorado ligt). Waar ik vandaan kwam. “The Netherlands? Wat wij Holland noemen? “Yes, I’m a smarty”.

Wij kwamen hier vandaag twee keer omdat het eerste bezoek weliswaar tot aardige foto’s leidde, maar door de grijze achtergrond was het natuurspektakel niet goed te zien. De tweede keer was meer dan raak.

En weer watervallen

Tussendoor gingen we naar waterval nummer zoveel: de Gulfoss (gouden waterval). Deze was niet nieuw voor ons maar elke keer weer maakt deze indruk. De rivier de Hvita maakt hier via enkele treden een mooie val de canyon in. Het bijzondere is dat je er heel dichtbij kunt komen. 

Het zou niet de laatste waterval worden vandaag. Heel toevallig reden we -toen we naar Thingveillir National Park reden- langs de Bruarfoss en dat was een verrassing. Met name de blauwe kleur van het water zorgde voor een prachtig gezicht. 

Daarna was het de beurt aan de Öxaráfoss, dat in Thingveillir ligt. 

Heilige IJslandse grond

Thingveillir is heilige grond voor de IJslanders. Vanaf het begin dat het eiland werd bewoond (10e eeuw), kwamen de IJslanders hier bij elkaar om afspraken te maken, wetten vast te stellen, geschillen op te lossen en recht te spreken; onderdeel was ook het straffen van misdadigers en de nabijgelegen Verdrinkingsplaats laat weinig aan de fantasie over. 

Deze bijeenkomst heette de Althing en dat is nog steeds de naam van het IJslandse parlement, dat zich op grond van haar geschiedenis het oudste parlement ter wereld mag noemen. 

De plek bevindt zich bij de Almannagjá, de kloof tussen twee continentale platen die over heel IJsland loopt; aan de ene kant het Euraziatische plateau en aan de andere kant het Amerikaanse. Deze platen verwijderen zich per jaar drie centimeter van elkaar, dus IJsland is groeiende. 

Op deze plek komen heel soms tienduizenden IJslanders bij elkaar om nationale momenten samen te beleven: zoals de onafhankelijkheid, de herdenking van de ontdekking van IJsland of de overgave aan het Christendom.

We lopen dus op heilige grond en ook nu kwam alle zegen van boven. Het bezoek werd in de regen afgesloten, maar ‘s avonds was er een streeploze blauwe lucht boven Selfoss. En toen zagen we hoe leuk dit stadje was.

Morgen verlaten we het platteland en gaan we naar de hoofdstad: Reykjavik.