Rajasthan roadtrip

MANDAWA - We hebben Delhi verlaten en zijn Rajasthan ingereden. Dat is de korte versie. Maar er bestaat geen korte versie van een reis door het platteland van India. Zeker in het begin was het een heel gedoe voor onze chauffeur Malkeet Singh. Op de snelweg in Delhi stonden de elf rijstroken stampvol met soms dertien rijen auto’s, tuktuks en brommertjes. Officieel wordt het keep-your-lane-principe op de snelweg aangehouden, maar daar doet niemand aan. Je moet een Indiër zijn om hier te kunnen rijden. 

Voor vertrek naar Mandawa kregen we hoog bezoek van een meneer van de Indiase partner van onze reisorganisatie Namasté uit Delft. Tussen de boeren en de rochels door werd de reis stap voor stap doorgenomen. Geen verrassingen meer maar wel prima om dit even op een rij te zetten.

Vuilnis

Buiten Delhi werd de weg smaller (maar deze telde altijd nog drie banen) en passeerden we klonten met krotten vol bedrijvigheid. Het vuilnis lag hier op straat en de vraag is wie dit ooit gaat opruimen. Het kastensysteem dat officieel niet meer in India bestaat, voorzag er in dat de kastelozen (het armste van het armste) een duidelijke taak hadden: het rotwerk, zoals het opruimen van de rommel. Maar dat is verleden tijd. De emancipatie van deze mensen heeft er onder mee toe geleid dat het smerige werk niet meer automatisch bij hen ligt. Bij wie dan wel, is de grote vraag. Het resultaat ligt op straat.

Heilige koeien

De wegen werden smaller en varieerden tussen onverharde hobbelwegen en strakke geasfalteerde stukken en het weggedrag van de weggebruikers grensde aan krankzinnigheid (of is het onbezonnenheid en onnadenkendheid?) Als je denkt dat de tegenligger besloten had ons eerst te laten passeren om daarna in te halen, zwiept hij (een zij heb ik nog niet achter het stuur gezien) naar opzij. En op het laatst ging het toch weer goed.

De stabiele factoren op de weg zijn de heilige koeien die staan waar ze willen en altijd worden ontzien. Soms zijn ze broodmager maar meestal zijn ze goed doorvoed. 

‘Bonbon?!’

Een lange reis die uiteindelijk eindigde in Mandawa. Het lokale kasteel is omgebouwd tot een hotel en we hebben een werkelijk prachtige paleiskamer. 

Mandawa bleek een fotogeniek stadje met veel oude gebouwen die in Perzische stijl zijn beschilderd. Kleurrijk en vrolijk, met veel portretten van de maharadja’s maar ook van de Hindoegoden.

Maar wat het leukste blijft, is toch gewoon rondwandelen in de stad, mensen zien en fotograferen, het leven horen en ruiken. Tussen het marktpubliek veel hardrijdende brommers, koeien, ezeltjes en kuierend volk. Het was heet, bloedheet en ook de locals zweetten er op los.

En toch was er een verschil met het Delhi-volk. Hier werd veel meer gehint op geld. Alles was te koop maar wel boter bij de vis graag. Tot aan de kleintjes toe, die overigens ook vaak genoeg om ‘bonbon’ vroegen. Leve de toeristen, die kennelijk nogal van verwennen houden. Jammer, het maakt de mensen er niet leuker van.

Ons kent ons

De gids leverde ons keurig af bij het kasteel, maar stopte eerst nog bij een winkel waar miniatuurschilderijtjes werden verkocht die werden gemaakt door hem en zijn zoon, dezelfde man die zich eerder voordeed als de mediator tussen ons en de gids. En de beste man voorspelde ons buikgriep, diarree en nog meer feesten als we niet zouden gaan eten in het hotel.

We doen een gokje; een andere zoon werkt in het hotel?