De maharadja te rijk

BIKANER - Lonely Planet kondigde het al aan; als je er eenmaal bent, dan kom je ogen tekort. Maar het zat hem in dat woordje ‘als’, want hoe zit dat ook al weer met verborgen schatten? Ze zijn vooral verborgen. Langs kruip-door-sluip-door straatjes, zigzaggend en schurend langs schots en scheef geparkeerde tuktuks en brommers, vond Malkeet het hotel Bhanwar Niwas Palace; knap gedaan, ook al werd hij gegidst door een tuktuk-chauffeur.

Een paleis was het. Een museum bijna. Een hemelbed en verder veel protserige meubels op de kamer en op de gangen. Te mooi om waar te zijn en het hotel ligt dan ook bij toeristen op de route. We durven de conclusie aan: dit is de mooiste hotelkamer ooit. Maar daar komen we nog op terug.

Het contrast met buiten was schril. De lucht trilde van de hitte (43 graden), maar de stad Bikaner was bedrijvig.

Het straatbeeld was al niet saai maar op weg naar Bikaner en in de stad voegden zich -na de koeien en de ezels- nu ook de geiten en de dromedarissen in het decor. De mooie weg voerde ons door een landschap dat steeds valer werd; we zijn op weg naar de woestijn, die we morgen pas echt zullen doorkruisen.

Maharadja’s

Maar nu eerst Bikaner, met een bezoek aan het Junagarh Fort waar tot 2003 24 generaties maharadja’s het bewind voerde en rijkdommen verzamelden. In 2003 overleed de laatste kinderloos (althans, zoonloos; dochters mogen alles behalve maharadja worden) en daarmee eindigde de erfopvolging.

Het fort was prachtig met veel kleur, goud en zilver. Natuurlijk, het Delfts blauw was ook aanwezig.

In het wilde weg

Bikaner is echt een hele leuke stad met weer veel leuke mensen. We zijn dapper op pad gegaan in de oude stad en we wilden op eigen kracht de Bhandreshwar tempel zoeken en vinden. 

Gelukt dankzij de vele hulp van de mensen onderweg. Nou ja, hulp. Er werd in het wilde weg een beetje gezwaaid. Ja, daar ergens.

De volhouder wint en we kwamen in een beeldschone hindoetempel terecht. Een priester vertelde van alles in het Hindi-Engels waar geen touw aan vast te knopen was, maar indrukwekkend was het.

Tuktuk

Doldwaas gelukkig door onze spoorzoekerij wisten we van geen ophouden; doel was restaurant Gallop tegenover het fort. Het werd een vrolijke voettocht met veel ontmoetingen, maar deze padvinderij liep vast. Daarom maar een tuktuk genomen. 

Op weg naar het fort, maar het verkeer liep vast door een passerende trein. Alle brommers en tuktuks bleven stationair draaien, de bedelaars kwamen langs en de soms knalharde muziek denderde uit sommige tuktuks. 

Dat was al geen gezonde toestand voor de longen, maar het was niets vergeleken met het moment dat de spoorbomen opengingen. Als honderden brommers en tuktuks gelijktijdig gas geven ontstaat er een soort paddestoel aan roetwolken. De chaos was onbeschrijfelijk want iedereen wilde als eerste toeterend over het spoor heen, zo leek het. Het mooiste was nog dat niemand vreemd opkeek, behalve twee Nederlanders die in een deuk lagen. 

Mandibak

Ook voor de terugweg naar het hotel pakten we de tuktuk. Het was inmiddels donker in Bikaner en onze tuktuk scheurde als een idioot over de bobbelige straten. We zijn veilig aangekomen, maar een kermisattractie was het wel.

Gauw de warmte uit, onze paleiskamer in. Douchen! Nou, het is niet alleen goud wat er blinkt bij de maharadja’s. We konden aan de slag met een soort mandibak: een emmer vol laten lopen en met een soort maatbeker het water over je kop gooien. Ons lukt alles, maar dit was een afknapper. 

Wat een dag weer en morgen rond deze tijd zitten we in de woestijn en zijn we van de ratten besnuffeld. We kunnen niet wachten.