Wit

TONGARIRO - 'En hebben jullie de bergen al gezien?' vroeg de vriendelijke mevrouw achter de balie waar we ons lunchpakketje ophaalden? Was dat nou cynisch bedoeld? We kwamen gisteren in regen en dikke wolken aan en vertrouwden er op dat er hier bergen en vulkanen zijn, maar zien, ho maar. Maar mevrouw wachtte onze reactie niet af en vulde aan. 'Ze zijn prachtig want er ligt sneeuw'. We liepen naar onze auto en keken naar links. Een knalblauwe lucht met in de verte: een witte besneeuwde Mount Ruapehu. Dank u moeder natuur.

We waren toch al van plan om de berg op te gaan, maar onze toer krijgt nu wel een extra dimensie. Normaal duurt het nog wel zeker een maand voor de eerste sneeuw valt, maar nu was het begin maart al raak. 

Centrale plek van handeling vandaag was Whakapapa, ongeveer 15 kilometer van ons hotel. De weg er naar toe was de overtreffende trap van de scenic route en dat gold zeker voor de weg naar de gondel (de SkyWaka; als je het uitspreekt, snap je het woordgrapje). 

Waar het kon werd er gestopt en gefotografeerd en je hield niet meer op. 

Het bergstation is het startpunt van allerlei wandelingen maar bij aankomst was een medewerker er als de kippen bij om wandelingen af te raden. Vooruit dan maar, het was er evengoed prachtig.

Na terugkeer op aarde maakten we twee korte wandelingen, onder andere naar de Tawhai Falls, voor hobbitologen bekend als The Forbidden Pool en Gollums Pool. 'Wie zeg je?' vroeg Albert maar ik ga me niet nog een keer branden aan een antwoord.

De dag sloten we af met de Taranaki Falls Track. Waar je ook liep, ofwel had je Ruapehu in het oog of Mount Ngarahoe, een perfect gevormde berg die ook een portie sneeuw had opgevangen, maar deze werd de hele dag versluierd door wolken. De wandeling was prachtig en de kers op de taart werd gevormd  door een prachtige waterval en een vrijwel onbelemmerd zicht op de berg. 

Gisteren moesten we de tandjes op elkaar zetten, vandaag liepen we met open mond hier rond. Wat een hoogtepunt!