Voetjes van de vloer

FOSTER - De trouwe volgers van dit blog weten dat we gedurende deze reis nog niet om mooie belevenissen en goede verhalen verlegen hebben gezeten. Maar de reis naar Foster (bij Wilsons Promontory) had alles in zich om aan het eind van de dag met een mond vol tanden te zitten achter de laptop. Jeetje, wat moet je hier nou van maken... 

Vooruit, dan moeten we het maar gaan hebben over wat er gebeurde bij de Anglicaanse Kerk in Tarraville aan de Old Sale Road.

De dag  begon grijs en we pakten snel in en tankten de auto vol. Dertig liter voor -pak hem beet- dertig euro. Voor de mensen achter in de zaal: 30 liter voor 30 euro.

En zo ging de reis van start en reden we langs plaatsjes als Nicholson, Billabong en Sale. Google Maps stuurde ons via een toeristische route over de South Gippsland Highway, door weinig inspirerend landschap. En toen gebeurde het. Bij de kerk in Tarraville.

De weg maakte daar een bocht naar rechts.

Tsja, dat was het eigenlijk wel. 

(Toelichting: de wegen waren over onvoorstelbaar lange einden kaarsrecht. Plus de bewolking en het weinig opvallende landschap, dan zorgde deze bocht tenminste nog voor wat afleiding.)

Wildlife
Dus dit was een off-day? Nou, om de drommel niet. Het werd een dag om nooit te vergeten.

Wilsons Promontory is een schiereiland en is het zuidelijkste deel van het vaste land van Australië; het wordt getekend door bushlands, stranden en heuvels met veel wildlife.

We hadden na gisteren met de koala's de smaak te pakken en dus gingen we op pad, maar na een half uurtje wandelen dachten we dat we gezien het tijdstip onrealistische verwachtingen hadden.

Totdat twee emoes elegant voorbij schreden. Wat we ook verwacht hadden, dit niet.

Even later kwamen we op een veld waar we twee kangoeroes zagen wegduiken in de struiken, maar later werd duidelijk dat er in dat gebied enkele tientallen zaten. Sommigen stonden op en doken daarna weer in diepe slaap. 

Maar er kwam een moment dat alle koppies omhoog gingen en dezelfde kant op keken. Twee emoes liepen voorbij (maar dat zijn toch niet echt vijanden) en een stuk of vijf kangoeroes kwamen uit de verte naar de groep toe. 

En daar stonden we met ons tweeën. Na afloop beseften we pas wat we hadden meegemaakt. Zeker 25 kangoeroes gingen er plotseling als de brandweer vandoor en zoefden langs ons (op een meter afstand soms). Dit vergeten we nooit meer.

En dan ook nog een foto van een kangoeroe en een emoe (een beetje het wapen van Australië) en dan snappen jullie de euforie.

Maar verder was het een grijze dag.