Mount Oberon

FOSTER - Wat ons in Australië (meer nog dan in NIeuw-Zeeland) opvalt, is dat mensen overal voor gewaarschuwd worden, soms terecht maar nog vaker overbodig.

Kijk uit voor overstekend wild, u nadert een heuvel, u nadert een dal, er liggen wat steentjes op de weg, er komt straks een voorrangsweg, als de stenen nat worden kan het glad worden en in Australië rijden we links. Alsof mensen geen ogen en geen verstand hebben. 

Maar op het hoogste puntje van Wilsons Promontory, hadden een bordje en een reling geen kwaad gekund.

O o o wat houden we van wildlife. Om 02.30 uur vannacht ook. Hoe schattig ze er ook uit zien, koala's maken een geluid dat het dichtst in de buurt komt van dikke vette boeren van zatte boerenpummels uit Australië. Zo'n koala liep kennelijk vannacht langs onze lodge. Daar slaap je niet doorheen, maar we accepteerden het grinnikend.

Wil je het ook horen? KLIK HIER

De top

Mount Oberon was het doel van vandaag. Een uur rijden vanaf Forster ligt het gehucht / camping Tidal River, dat het beginpunt is van een transfer met een bus vol ratelende Australiërs naar de parkeerplaats, waar de pittige wandeling omhoog naar Mount Oberon begint.
Er wordt aan het begin van de wandeling via bordjes weer voor van alles gewaarschuwd, en dat geldt ook voor het moment na drie kwartier dat de finale met klimpartijtjes via rotsachtige en echte trappen begon. En toen kwamen we op de top van Mount Oberon (558 meter hoog).

Werkelijk... totaal onvoorbereid stapten we om een hele grote rots die rond afliep de diepte in. We zeiden eerder al dat we issues met hoogte hebben en we hebben eerlijk gezegd onze hoogtevrees tijdens deze reis behoorlijk overwonnen, maar dit was echt veel en veel te veel. Nergens een reling om je aan vast te houden, alleen maar ADHD-kindjes die heen en weer renden en met elkaar stoeiden, ouders op de rand van de rots, een kindje dat gehurkt zat met de schoenen die met de rots naar beneden kromden.

Ik zat als aan de grond genageld en kon pas opstaan toen de Australische lawaai-papegaaien op waren gehoepeld. Het uitzicht was prachtig, maar wat was ik blij dat we weer beneden waren.

Volgende doel: Squeeky Beach. Het mooiste strand van Australië zei de mevrouw van de lokale VVV. Nou hebben wij daar een andere mening over, maar de rotspartijen onderweg waren werkelijk briljant. 

Loterij
Snel naar huis, want we gaan vanavond weer eten in het Exchange Hotel hier in Foster (iets anders is er niet; het is trouwens ook helemaal geen hotel). Foster ligt redelijk in een uithoek van de staat en het publiek en de medewerkers die we gisteravond tegenkwamen, waren redelijke hilbillies. Maar het eten was perfect (geen franje, maar gewoon een hele lekkere spare-rib en schnitzel). 

Vanavond wordt nog leuker: er wordt een loterij en een rad van avontuur gehouden met als goede doel: de lokale voetbalclub. Hoofdprijs: een grote vleesplank. Wel, we kunnen niet wachten.