Vijftig tinten blauw

WANAKA - Daar doe je het voor: zitten aan het water van een baai van een geweldig blauw meer.

Alleen.

De geluiden: het klotsen van het water, het kwaken van een eend.

Het uitzicht: een meer, hoge bergen (sommige met sneeuw), een knalblauwe lucht en een stralende zon.

Wat een dag weer. Het begon met 6 graden en een ontbijt in de eetzaal van de lodge waar we overnachten. Amerikanen en Canadezen waren nadrukkelijk aan het woord en de mannen waren duidelijk mannen van de wereld. Ze kenden Nieuw-Zeeland op hun houtje (zeiden ze zelf) en waren de avonturiers zelve. De weg naar Milford Sound was volgens de guys echt ingewikkeld en spannend (huh?), in het noorden van het zuidereiland was er een wijngaard (joh, eentje maar?) en dat gebied heet Martinborough (=Marlborough). Een andere Amerikaan vulde aan dat hij niet naar Milford Sound was gereden vanwege de moeilijke weg en daarom maar het vliegtuig had genomen. 

We keken elkaar aan en wisten het: snel de schoenen aan en lopen maar. We zijn niet bepaald dol op de lodge, dus laten we ons verblijf tot een minimum beperken.

Langs de kustlijn van Lake Wanaka naar Damper Bay en terug. In het begin vlak maar daarna werd het toch fiks klimmen en dalen. Maar steeds met het meer in het oog dat zoveel tinten blauw laat zien.

Na een zit in Damper Bay en een broodje op een bankje, werd de wandeling een uitdaging. Maar we wisten het: in hotel Wateredge wachtten flatwhites en Cola Zero's op ons. Nope dus; om 14 uur ging de tent dicht omdat er geen medewerkers waren. Tegelijkertijd werden andere mensen wel bediend. Een Cubaans tafereeltje wel, maar goed, om 14.30 was er kennelijk opeens wel personeel.

Doet er niet toe. Het was een mooie dag en de koffie en de cola gingen er evengoed in.