'H-waaaaar-yuh?!'

MĀRAHAU - Het was even graven geblazen, maar daar was-ie! Het dunne schijfje ciabatta, dat bedolven was door een lap vlees, salade, zure room en een hele berg friet. De ciabatta is de reden dat dit een sandwich kon worden genoemd. Het had een lichte lunch moeten worden, maar daar lijken ze in Nieuw-Zeeland niet aan te doen. 

Het was laat voor we gingen aanschuiven. We hadden al wat activiteiten achter de rug, toen we in Pohara bij Nikau bestelden.

Vandaag stond de Golden Bay op het programma en dat betekende in de eerste plaats dat we daar moesten zien te komen. Hemelsbreed ligt het twintig kilometer van Mārahau af, maar wij moesten een kleine zestig kilometer via State Highway 60 afleggen, waarvan veertig slingerend via haarspelden over Takaka Hill. Deze is 800 meter hoog maar aan het omhoog rijden leek geen einde te komen. 

Dat deed niets af natuurlijk aan het uitzicht, bijvoorbeeld vanaf Hawkes Lookout op het Riwaka dal.

Vijf kwartier later belandden we in Takaka, eigenlijk pal voor een hoofddoel (letterlijk) van de dag: de kapper. Takaka is een erg leuk dorp met een hele ontspannen vibe en opvallend veel rasta's en mannen met gevlochten baarden, maar van die kerk ben ik niet. Het werd hoog tijd voor een knipbeurt en dus zat ik al snel in de (enige stoel) van de Golden Shades Barber Shop. 

Na een leuk koffietje in het hipperige Wholemeal Café (ook hier lagen de vitrines weer vol met gebak, slices, scones, pies en verzin het maar) gingen we op zoek naar de Te Waikoropupu Springs (voor intimi: de Pupu Springs). Het is de grootste verswaterbron van Nieuw-Zeeland, sterker nog: van het zuidelijke halfrond. Het water is mogelijk het helderste ter wereld en dat was goed te zien.
Voor de Maori's is deze plek meer dan heilig en de bezoekers worden dan ook gevraagd geen water mee te nemen en het water zelfs niet aan te raken. Je hoeft niet gelovig te zijn om ontzag te hebben voor dit kristalheldere en borrelende water ('waikoropupu').

Volgende halte: Wainui Falls. Die wandeling viel iets langer uit dan gepland en gelukkig maar. Een mooi pad langs stromend water voerde ons naar de Wainui waterval. Onderweg kwamen we andere wandelaars tegen. Zonder uitzondering werd er ook nu gegroet, vaak met een glimlach op het gezicht. En die groet klinkt meestal als 'h-waaaaar-yuh'! 'How are you'?

Dat is echt geen belangstellende vraag naar je welzijn en het is dan ook zeker niet de bedoeling om te vertellen hoe het gesteld is met je gezondheid of je stemming. Nope. Je stelt de wedervraag 'how are you doing', hij/zij zegt 'dank je wel' en verderrrrr. Doet niets af aan de vriendelijkheid.

Via een zwieberige hangbrug (max. 10 mensen toegestaan) kwamen we uit bij een prachtige waterval. 

En zo was het al twee uur geworden, hoog tijd voor een lichte lunch.

Zoals gezegd: niet gelukt.