De esplanade van Kākā Point

KĀKĀ POINT - Negen aganpanthusbloemen op een rij, pal voor onze cottage aan de Esplanade in Kākā Point. De blauwe bloemen zie je overal in Nieuw-Zeeland maar door dit ene rijtje kijken we naar de onmetelijke Stille Oceaan. Strikt genomen zijn we nog maar elf dagen op pad en we hebben al wat overtreffende trappen meegemaakt, maar kwa uitzicht is dit ongeëvenaard. 

De afstand Dunedin - Kākā Point is niet groot, maar je rijdt in dit land niet van A naar B. Je gaat af van de hoofdweg en slaat zijstraatjes in en die hebben tot nog toe niet teleurgesteld. We zijn in The Catlins aangekomen, het zuidelijkste deel van het zuidereiland. Het gebied is niet platgewalst door het toerisme en je vraagt je af waarom. De kust is hier ruig, de natuur overweldigend en de wegen zijn leeg.

We reden over de Southern Scenic Route, en dit wordt de rode draad tijdens ons reis tussen Dunedin en Queenstown. Een belangrijke tussenstop was de stad Balclutha en om eerlijk te zijn is dit niet echt het visitekaartje van The Catlins. Een beetje saai en er is weinig fraais te zien. Behalve dan de lokale Woolworth. We gaan voor het eerst in de gelegenheid komen om zelf te koken en die gelegenheid pakken we graag aan en hier gaan we inslaan.

Vanaf Balclutha zakten we naar het zuiden voor een eerste hoogtepunt van The Catlins: de Purakaunui-watervallen. Men zegt dat het de mooiste van Nieuw-Zeeland is en in ieder geval de meest gefotografeerd. We zullen later laten weten hoe hoog deze op de ranglijst staat.

We hadden een korte tussenstop gepland in Surat Bay. Net als de 271 Britse immigranten van het schip Surat in 1874 trouwens. In deze contreien voer de boot op een rots en raakte zo lek als een mandje. Personeel en passagiers werkten keihard om de boel droog te houden, maar helaas, het schip werd een wrak. Iedereen overleefde het, maar de kapitein en zijn staf werden vervolgd, omdat ze zo dronken als een lor waren. 

Ons verblijf duurde ook langer dan gepland. Dat strand en de opentrekkende lucht bleven trekken en we maakten er een mooie strandwandeling van. 

Het vergezicht ontnam ons het zicht op een gezinnetje aan zeeleeuwen, dat daar lag en .... tsja, wat deden ze...? Was het spelen, was pa de hork aan het uithangen, was het ruzie? Hoe dan ook, we blijven maar kijken. Kennelijk kwamen we te dichtbij want één van de vrouwtjes rende een kort stukje naar ons toe. We wisten onze plek weer.

ZIE VIDEO'S!

En zo reden we naar onze eindbestemming en daar zitten we dan. Op het terras, aan de Esplanade in Kākā Point.

Turen naar de zee en de aganpanthussen.