De beloning na een lange reis

MĀRAHAU - Tot op het laatst moesten we geduld hebben maar toen we het plaatsje Mārahau binnenreden zagen we dan toch eindelijk de zee. We zitten in het groen, de temperatuur is stukken beter en vanuit de hoogte hebben we een ongelooflijk zicht op de Tasmanzee. We hebben uren moeten reizen, maar de beloning is groot.

De wegen in Nieuw-Zeeland zijn uitstekend, maar het is niet de hele tijd een kwestie van recht-toe-recht-aan en dus hebben we ruim vier uur gedaan over de 329 kilometer van Greymouth naar hier.  De rode draad was weer State Highway 6 en deze leidde ons opnieuw langs prachtige plekken. 

Zowel de reisgidsen maar ook vrienden raadden aan om zeker langs Punakaiki te rijden. Vooruit dan maar, je moet er geweest zijn zeg maar. Bij aankomst zagen we de bussen vol Chinezen al staan en dus zakte de moed een beetje in de schoenen. Maar werkelijk, dit was echt briljant. Onderweg zagen we al een hele indrukwekkende kustlijn, maar dit gebied bij Punakaiki is niet voor niets een publiekstrekker. De pancakerocks vormen een kalkstenen landschap van pannenkoekvormige rotsformaties, blowholes en poelen. Echt, dit fenomeen is ongezien.

Murchison
Bij Westport boog de SH6 naar het westen en slingerde mee met de rivier de Buller, die door kloven een weg baant naar zee.

We belanden op een gegeven moment in het dorpje Murchison en dat was een bijzondere plek. Het was een prima plek voor de lunch en campers, motormuizen en dagjesmensen stapten hier uit.

Het dorp is in de 19e eeuw ontstaan tijdens de goudkoorts en eigenlijk zijn veel gebouwen uit die tijd nog intact. Heel bijzonder omdat in 1929 de op twee na zwaarste aardbeving van Nieuw-Zeeland vooral Murchison trof: er kwamen 17 mensen om het leven en nagenoeg het hele dorp werd vernietigd.

Een bijzonder feitje nog: de allereerste niet-militaire zelfmoordaanslag vond juist hier plaats. In het gerechtsgebouw werd een ruzie tussen twee boeren uitgevochten; één van hen (Joseph Sewell) had ontplofbare gelatine bij zich en riep in zijn opwinding 'I'll blow the devil to hell' en hij verzekerde dat hij voldoende springstof had om dat te doen. Sewell werd de rechtszaal uitgezet en op straat bracht hij de springstof tot ontploffing. Behalve Sewell werd verder niemand gedood.

Abel
Het slingeren duurde voort maar na boodschappen te hebben gedaan in de 'grote' stad Motueka belandden we in ons chalet op palen met veranda en uitzicht. Marahau is de toegangspoort tot Abel Tasman National Park. Jawel, onze eigenste Nederlandse Abel is niet vergeten. Hij was de eerste niet-Polynesiër die in dit gebied (Golden Bay) aan land kwam. Hij had de opdracht de wijde wereld te ontdekken en in 1642 voer hij een eiland tegemoet dat het Zuidereiland bleek te zijn. In Golden Bay, hier in de buurt, ging hij aan land maar de ontvangst door de Maori's (die hier al een paar eeuwen leefden) was niet al te vriendelijk: vier matrozen werden om het leven gebracht. Tasman vertrok, bracht verslag uit en de conclusie was: niets doen met dat land.

Een eeuw later kwam de Britse kapitein Cook en deze lukte het wel de basis voor de kolonisatie te leggen.

Maar Abel Tasman is niet vergeten. Wij gaan het hier zeker vier dagen uithouden.