Het getal '26'

SANTIAGO DE CUBA - Het is een oase van groen, een paradijs. De kleine binnenplaats van onze casa (Azul) staat net als de patio boven, vol planten, een pot met kleurrijke bamboestokken, een papegaai die dan weer op en dan weer in de kooi klautert en wat knabbelt aan een maiskolf. Vanuit de binnenplaats kom je via 'state of the art' schuifpuien in een grote keuken en een lekkere woonkamer. Een mooi eigen wereldje. Achter een muur van planten gaat een trappetje naar beneden naar de uitgang van de casa. Ga je door die deur dan ga je terug in de tijd en daal je af in sociale welstand. Wat heet: je neemt een snoekduik. 

Er was al ons voorspeld dat Santiago de Cuba een stad is met ruige kanten, maar de grens tussen de echt mooie binnenstad en het armere deel is scherp en er is geen enkele overgang.

Nergens anders als hier worden we soms zeven-acht keer in het uur aangesproken. Om geld te wisselen, sigaren te kopen, taxiritjes aan te smeren. In La bodeguita del medio werd opgetreden door een geweldige salsaband en iemand zag ons zitten en kwam ook binnen. De band kreeg gezelschap van een bijzondere paradijsvogel uit het circuit en ook die kwam ons achterna; of we wilden helpen met het kopen van een nieuwe gitaar. De andere man had van alles in de aanbieding: sigaren, meisjes, jongens, wat we maar wilden. We zijn wel wat gewend en we maken ons niet gek, maar de aandrang hier is groot.

Maar alles was vergeten tijdens een serie optredens op het Parque Cespedes; een festival werd spectaculair afgesloten met geweldige muziek en enthousiast Cubaans publiek. Maar om kwart voor tien dankte de sol-band als slotact voor het applaus en iedereen stond op en ging weg.

Ah! Gendringen!
Na het ontbijt vandaag in de lusthof van casa Azul gingen we op stap. De reisgidsen waren vol lof over de wijk Tivoli, een smeltkroes van culturen. Maar die boeken zijn waarschijnlijk geschreven voordat de wijk helemaal in verval zijn geraakt, want het was bizar om te zien hoe rottig het gebied er bij lag, terwijl de lofzang op de muren voor de revolutie geen enkele beperking kende. De wandeling voerde ons langs het oude politiebureau aan de Calle Jesús Rabi waar de oude dictator Batista zijn tegenstanders liet martelen en waar revolutionaire jongeren in 1956 een overval op pleegden om de aandacht af te leiden van de aankomst van Castro c.s. in Cuba (met het bootje Granma).

Ook vandaag werden we keer op keer aangesproken door handelaartjes, die zelfs -om maar in gesprek te blijven- verklaarden Gendringen goed te kennen. 

Het was weer bloedheet vandaag maar we gingen dapper verder op pad en via pleintjes en parkjes kwamen we uit bij de voormalige Moncada-kazerne. Daar startte op 26 juli 1953 feitelijk de revolutie met de overval door Fidel en de zijnen. Deze aanval werd afgeslagen en de revo's moesten in ballingschap, maar toch was die 26e juli de start van alles en de 'beweging van de 26e juli'. In 1959 greep Castro de macht en in 2022 is het werk duidelijk nog niet klaar (als er al een begin is gemaakt), met uitzondering van de megalomane persoonsverheerlijking van sommige monumenten.'Revolución es construir' staat op de muur van het ziekenhuis. 'Revolutie is bouwen'. Begin er eens mee, zou je toch zeggen. 

Net als in Havana het geval was met het Museum van de Revolutie, was ook het museum van de 26e juli gesloten wegens herstelwerkzaamheden. Het is verleidelijk om daar grapjes over te maken, hou je vooral niet in.

José Martí
Deze stad is nauw verbonden met José Martí, die zelfs de Castro's en zijn kliek beschouwen als de vader des vaderlands en hij rust in vrede in Santiago de Cuba in een heus mausoleum. Klik voor meer op HABLAR CUBANO: Con la cara al sol