Roffelende ritmes bij de Plaza Vieja

HAVANA – Het is moeilijk stil zitten op je stoeltje, ook al zijn we na de lange reis moe en murw. Vliegen van Amsterdam naar Madrid en dan door naar Havana. Bij het uitstappen uit het toestel besef je, dat Cuba zich direct om je heen wikkelt met haar temperatuur en temperament. En niet veel later zitten we bij de Plaza Vieja in de Cubaanse hoofdstad. Tropisch, buiten. De klanken van roffelende salsa, een man die niet ophield met dansen, en de eerste mojito in de hand. Havana heeft grandeur, de glorie is misschien wat sleets maar zeker niet vergaan. De hoofden staan hier in het standje ‘vriendelijk en vrolijk’ zodat we vergaten dat het voor ons gevoelsmatig zes uur in de ochtend was.

Dat hadden we echt even nodig; in Cuba zijn is een feest, maar er komen een heel festijn, al was het alleen al vanwege de halve trolley aan papieren die je met je meezeult, om uiteindelijk de luchthaven achter je te kunnen laten en Cuba in te kunnen gaan. Een opsomming:

1. paspoort

2. coronabewijs

3. gezondheidsverklaring voor de Spaanse autoriteiten

4. visum Cuba

5. bewijs van een negatieve PCR-test

6. gezondheidsverklaring voor de Cubaanse autoriteiten

7. Nummer 6 werd in het toestel nog eens dunnetjes overgedaan met een formulier voor de douane. 

8. Nummer 6 werd in het toestel nog eens dunnetjes overgedaan met een geschreven gezondheidsverklaring

9. boardingkaarten

10. Engelstalige verklaring van de ziektekostenverzekering

En voor het harde werken om alles op orde te krijgen, verdienden we -vinden wij- op zich geen bewondering en complimenten van de douaniers, maar wel iets meer aandacht dan nu. Al waren het maar een paar schamele seconden, maar zelfs dat zat er niet in. De QR-codes werden gescand door een verpleegkundige (gekleed in witte stoffen jurk) achter een wiebelig tafeltje, terwijl drie collega's meekeken toen het apparaat piepte met een blik van 'dit kan niet werken maar als de bazen dit goed genoeg vinden, is het prima'. De geschreven gezondheidsverklaring kwam op een ongeordend hoopje te liggen zodat je wel op je vingers uit kunt tellen waar al dit papier gaat eindigen. Maar verder was het een welkom; zelfs de douaniers heten ons meerdere keren van harte welkom op Cuba. 

We waren verrassend snel door de formaliteiten heen zodat we onze koffers konden ophalen. Even een couleur local: een vol vliegtuig aan mensen wachtte op de koffers en zagen hoe met een gemiddelde van 1 op tien seconden een koffer weinig zachtzinnig door het luik werd gedonderd en met een knal op de band terecht kwam. Het duurde en het duurde en ik denk dat we redelijk appelig zaten te kijken toen iemand riep dat er ook bagage op een andere band binnen kwam rollen. Jawel, daar kwamen onze tassen.

Maar mensen, we zijn in Cuba! En er werd op ons gerekend want buiten stond Sergio klaar met zijn mooie oude Amerikaanse Ford uit 1955 en daarmee werden we prinsheerlijk naar onze Casa Vieja 1840 in het centrum gereden en we zagen direct al hoe mooi Havana is. We reden langs de hoogtepunten, zoals de Plaza de la Revolucíon. Sergio vertelde over de grote bijeenkomsten op het plein en Fidel 'met zijn bla-bla-bla'. We zijn direct in Cuba en niet zo zuinig ook. 

En met die ervaring zitten we hier op straat  bij de Plaza Vieja in oud-Havana. Welkom geheten door hartelijke en mooie mensen. Warm en zwoel... vrolijkheid…mojito. En de lach was ook niet meer van ons gezicht te slopen.

Het leven is een doedelzak. La vida es bonita.

Klik hier op HABLAR CUBANO: ALMENDRONES voor meer over die oude Amerikaanse auto's, die almendrones (grote amandelen) worden genoemd.