Gezegend door een kannibaal

3 oktober 2019 - Varanasi, India

VARANASI - De deur van de hotelkamer gaat dicht en we sluiten ons af. Even helemaal niets meer aan impulsen alsjeblieft. Een dag Varanasi  biedt veel ervaringen, maar het vraagt ook veel van je. Deur dicht en als het kan ook alle ogen, oren en shakra’s.

Op 14 september schreven we dat we ons voorbereidden op een big bang in Delhi. 

Hoe weinig wisten wij toen. 

Varanasi is in alles de overtreffende trap en we weten nu: dit was de big bang van India. 

Geluk

Varanasi is een oude stad (6500 jaar oud) en Manoj (onze gids) gaf aan dat deze stad gewoon nog leeft in tegenstelling tot de oude Europese beschavingen. Ja, het is een bende, dat zag hij ook wel, maar hoe minder regels deste gelukkiger een samenleving wordt. In het verkeer zijn bijvoorbeeld geen regels en daarom let iedereen extra goed op elkaar. 

Nou... we hebben vandaag dingen gezien die weinig met geluk te maken hebben. 

Een man met een oogaandoening die er voor zorgde dat het pus over zijn gezicht liep, schrijnende armoede, verhitte koppen in het verkeer en soms ook bozige mensen, oude vrouwen die nog hard aan het werk moeten. 

In de stad wonen sowieso 3,5 miljoen mensen en het is ook nog eens een bedevaartsoord in de orde van grootte van Mekka en Rome. Als Hindoe kom je zeker één keer in je leven gewoon hier naar toe. 

Zoveel mensen op zo’n relatief kleine plek. Je mag het druk noemen.

Iedereen is zondig

De god Shiva zelf heeft de stad gesticht (zo luidt het verhaal) en bewaakt het en moeder Ganges zorgt voor de bewoners. Varanasi ligt precies in het midden van de Ganges en bij deze stad neemt de rivier, die over het algemeen naar het zuidoosten loopt, een bocht naar het noorden. En laat het noorden nou de richting zijn waar de hemel ligt.

Het heeft dus alles in zich om veel mensen naar de stad te lokken; monniken maar ook gewone mensen. Wie dan ook en hoe dan ook, iedereen is zondig en maakt gewild en ongewild fouten en deze kun je opdragen aan de Ganges. 

De Ganges neemt niet, maar is zo goed ons te ontvangen, zo vertelt Manoj. En: de Ganges wil onze fouten aannemen. Afijn, een duik in het troebele diep van de rivier en je kunt weer een tijdje vooruit. 

Het Hindoeïsme is niet van het scherpslijpen. 

Baden

Letterlijk wordt je niet gewassen natuurlijk want het water van de rivier is de verontreiniging al voorbij. Er bestaat geen maat voor het vuil en de smerigheid van dit water. 

Maar de heiligheid compenseert dit alles  en trekt Hindoes uit heel India.

Baden in de Ganges

De overgave van de baders was aangrijpend om te zien en zonder blikken of blozen gingen vrouwen met hun kleurige kleding en mannen vaak in onderbroek de Ganges in, velen met een jerrycan om wat voor thuis mee te nemen. Soms ging het er vroom aan toe en werden er gebeden uitgesproken, maar soms was het ook dikke pret met de kids.

Crematies

Maar er wordt niet alleen gebaad aan de oever van de Ganges, ook vinden er per dag tientallen crematies plaats. Er hoeft niets te worden besproken, mensen worden op hun tijd op een bamboe-brancard gewoon gebracht naar de crematieplaats, er wordt hout gekocht en als er ruimte is wordt de persoon gecremeerd. De oudste zoon steekt het vuur aan, de rest wacht af. 

Foto’s maken is niet toegestaan maar we hebben wel rondgelopen op deze plaats. Dat doet veel met een mens en het is indrukwekkend om te zien hoe dit gewoon midden in de stad gebeurt, als onderdeel van het gewone leven. 

We dronken in één van de steegjes een lassi en drie minuten later moesten we opzij stappen om twee stoeten voorbij te laten gaan die een overleden persoon naar de plaats brachten.

Geen tranen

In de buurt lag een kleine baar op de oever. Duidelijk een kind. Kinderen, zwangere vrouwen, leprozen en priesters worden niet gecremeerd maar verzwaard met stenen midden in de rivier te water gelaten. De tegels lagen klaar. 

Maar wat je ook ziet, er zijn geen tranen. Mannen huilen niet in India en dat is maar goed ook; de overledene zou er maar last van kunnen hebben. Om die reden worden vrouwen niet toegelaten, want die laten de tranen wel lopen. Dat kunnen we dus niet gebruiken.

Soms moet je het allemaal maar even aanhoren en de protesten inslikken. Maar het botst enorm met je eigen beleving en opvatting, zoals veel meer hier.

Ontmoetingen

Op zo’n dag kwamen we in de stad de hele wereld tegen. Een greep:

-Bij de Dhasaswamedh Gath veel baders en mannetjes die ons een hand wilden geven. Maar we zijn niet gek natuurlijk. Accepteer de hand en je merkt direct dat de massage begint en dan kun je dokken.

-Bij dezelfde gath zagen we uiteraard veel priesters en monniken uit India, maar kijk eens aan: daar zaten ook enkele Westerlingen die duidelijk het licht hebben gezien en verheerlijkt neerkeken op de menigte.

Een westerse saddhu

Een blanke Westerling was bedreven in yoga en leverde de meest bijzondere standjes op. Indiase oudjes keken bewonderend toe maar vooral verwonderd op. ‘Wat doet die man raar...’

-Een jongetje reed op ons af en vroeg of we hulp nodig hadden. Hij liet een euro zien en vroeg tegen welke koers we deze wilde wisselen. Het jochie was 7 jaar.

-Monniken die deze wereld aan het ontstijgen waren, maar driftig het geld aan het tellen waren.

Saddhu bij de gaht

-Groepen pelgrims in optochten uit verschillende delen van India die na het baden gingen bidden.

-Veel politie in de buurt van de gouden tempel want volgens Manoj zijn Pakistani er op uit deze tempel te vernietigen. 

Manoj is scherp in zijn opvattingen over het buurland. ‘Irritant volk, willen we niets mee te maken hebben. Goed dat Kashmir onder Indiaas bestuur is gekomen’. 

Dus hij is een fan van premier Modi. O ja, al was het alleen al omdat deze minister-president afgevaardigde is van Varanasi.

De gouden tempel mag overigens niet gefotografeerd worden.

-En de klapper. Een monnik (saddhu) met zwarte kleding met een kralenketting om, alleen het waren geen kralen in de traditionele zin, maar deze hadden de vorm van schedels. Hij behoorde kennelijk tot een kleine groep binnen het Hindoeïsme (Aghori) die zich bezighoudt met post-mortem rituelen.

Een aghori

Ze komen op knekelgronden, smeren crematie-as op hun gezichten en ze eten het niet gecremeerde vlees van mensen. Kannibalen dus. Manoj sprak stilletjes. We vroegen of wij hem mochten fotograferen en voor geld kon dat. We zijn beiden met een handoplegging en een aanraking tussen de ogen gezegend. 

Shiva weet waar die handen gezeten hebben.

Über-bizar en schokkend.

Laatste actieve dag

Het was een bijzondere dag en we waren blij met het geluid van de dichtslaande deur. Dit was the big bang, de climax en de apotheose.

Het was de laatste actieve dag van deze reis. Morgen vliegen we naar Delhi en na een overnachting bij de luchthaven vliegen we door naar Cochin in de Zuidindiase staat Kerala. Na een transfer met de auto liggen we die middag nog aan het strand in Mararikulam. We zullen in beginsel niets ondernemen dus we gaan ook niet meer elke dag een stuk opleveren. Maar wie weet hebben we nog wel iets te melden... in de gaten houden dus.

Maar ook al doen we niets; we zijn Varanasi uit, maar Varanasi is voorlopig niet uit ons.

Foto’s

8 Reacties

  1. Babs Rottger:
    3 oktober 2019
    Wat een indrukwekkend verhaal en foto's. Kan me heel goed voorstellen dat jullie nu even in stand relaxe moeten gaan. En alle bijzondere dingen op jullie moeten laten inwerken. Wat een ontzettend gave reis 😘
  2. Wim Krabbenborg:
    3 oktober 2019
    Wat een verhaal! Bijna onvoorstelbaar. Wat een land! Bedankt dat ik mee mocht lezen.
  3. Lenie rottger:
    3 oktober 2019
    Gelukkig gaat het hier anders met de crematie s . Wat een verhaal onverstelbaar
  4. Wanda:
    4 oktober 2019
    Bedankt voor alle prachtige verhalen!Je moet een boek gaan schrijven!
    Ik heb genoten en met jullie meegereisd!Prachtige foto s!
    Bijzonder,indrukwekkend,wat een avontuur!
    Kom nu tot rust na al deze belevenissen!Geniet van de zon!Dag!
  5. Rianne:
    5 oktober 2019
    Wat een indrukwekkend verhaal. Heb ooit een docu over Varanasi gezien en dat vond ik ook al zo bijzonder. Onvoorstelbaar dat dit allemaal nog bestaat en ook in stand wordt gehouden. Ik begrijp dat dit voorlopig niet uit jullie gedachten weg te denken is. Bedankt voor het delen van jullie avonturen.
    En dan nu lekker gaan genieten van zon, strand, rust en lekkere “versnaperingen”.
  6. Jose:
    6 oktober 2019
    Indrukken, indrukken en indrukken. Kan me voorstellen dat t druk in t hoofd is en lijf voelt. Maar wel meegemaakt. Geniet van jullie relax-dagen. Al zal t denk ik even duren. Flink draaien dan maar😘
  7. Anke:
    6 oktober 2019
    Wat een prachtige verhalen en mooie foto’s. Het was elke keer weer leuk om jullie belevenissen mee te maken en te genieten van de foto’s.
    Het zal straks wel weer even wennen worden in ons veel rustiger landje. Dus nog maar ff relaxen daar als afsluiting.
    Ben nu al benieuwd naar het foto album wat er gaat komen. 😊
  8. Jeannette Brethouwer:
    11 oktober 2019
    Wat een verhalen inderdaad! Eén keer in de 4 dagen lees ik er weer een paar, blijft indrukwekkend! En die prachtige foto's...
    Varanasi zal jullie voorlopig nog niet loslaten denk ik, dat soort belevenissen blijven vaak in je hoofd zoemen, althans zo werkt het bij mij! Geniet van jullie laatste dagen op het strand!