Coco loco

TRINIDAD - Is er iets te vertellen als je een stranddag houdt? Normaliter ga je liggen, plonzen, smeren, plonzen, liggen, smeren, drinken, eten, plonzen, liggen, draaien, inpakken en wegwezen. Maar dit is Cuba en dan gaat het natuurlijk net even iets anders. 

We rijden vandaag naar Playa Ancon, ongeveer twaalf kilometer onder Trinidad. Het is een schiereiland dat helemaal ingericht is voor het strandtoerisme. De Melia-keten is bezig met het bouwen van een hotel, maar wat duidelijk langer staat is hotel Ancon. Het gebouw is van het type veel, groot, functioneel en rottig. De architect moet geboren zijn in de Sovjet-Unie, onderscheiden door Stalin zelf, opgefleurd met DDR-blauw en Bulgaars grijs. Naast deze kolos is een modderveld dat dienst doet als parkeerplaats. We kletsen op de slippers naar het strand bij het tentje Poseidon en dat was een paradijsje. 

We lagen goed en wel en toen kwam een... tsja, wat was zij eigenlijk... Gitzwart haar, tien fel gekleurde nagels met tien verschillende kleuren en een hesje van Havana Club aan. Of we voor onze snoekduik in de blubber 5 euro wilden betalen (een zesde van een gemiddeld maandsalaris). Dat waren we eigenlijk niet van plan. Dus even doorvragen wie ze was en zelfs gevraagd naar een pasje. Dat kregen we te zien, ook al mopperde ze er op los. "Ziet u, zone 2 Hotel Ancon?' wat nog steeds niet duidelijk maakte waar zij van was. We gaven aan dat we in Cuba met hun eigen munt betalen en niet eens euro's bij ons hadden. Nou, doe dan maar 300 pesos, ach 200 is ook goed. 

Maar deze mevrouw kwamen we nog een keer tegen. Toen ik naar de WC ging, dook ze op en vertelde ze dat er betaald moet worden. Wauw, deze dame zat echt in de irritatiezone. Ik ging de WC in: geen bril en geen papier maar dat werd geconfronteerd door de grote bak aan smeerlapperij. Ik vroeg aan mevrouw waar het papier is; ze liep naar het dichtstbijzijnde restaurant en kwam met twee servetjes naar buiten. Goed, dit wordt een gratis zitting, zoveel is duidelijk.

Ice? No hay!
Beheerste dit deze dag? Natuurlijk niet. De Caribische zee was blauw, net als de lucht. 

We liggen op een heerlijk bedje, puzzelen, lezen, muziek luisteren en terugkijken op de ruime eerste week. Een mooi land, met leuke mensen maar ook met veel eigenaardigheden. Zoals gisteravond. We gingen een cocktail drinken in de Trinidad-variant van El Floridita. We hadden eerder het origineel in Havana bezocht en net als daar staat in Trinidad een bronzen Ernest Hemmingway aan de bar. De barman was spraakzaam. Het was erg rustig ja. 'Pandemia!'. En de Russen die vaak kwamen, zien we voorlopig ook niet. Ellende troef. Hij had er al kennelijk een voorschot op genomen: de daquiri's werd gepresenteerd, maar zonder ijs. 'No hay'; is er niet. Een barman in Cuba zonder ijs... heel bijzonder. Maar goed, de bar moet open, het is een staatsbedrijf en het dondert niet of er veel of weinig komen. 

De avond werd goed gemaakt in restaurant La Botija. Een zelfstandig restaurant en dat was te merken: voortreffelijk eten, leuke inrichting, goede sfeer. En! Alles wat je wilde was er ook. Dat de prijs on-Cubaans was, maakt voor een keer ook niet uit. 

Maar dat was gisteren. de medewerkers van Poseidon waren allervriendelijkst en verleiden ons met een Coco Loco: een opengeslagen kokosnoot, met door het kokoswater heen een flinke lel rum, honing en limoen. Heerlijk, zeiden we. Een paar minuten later zagen we dat het nog 11 uur moest worden. 

¡Qué bola!
Dé begroeting op Cuba, ook hier in Trinidad, is !Qué bola!. Dat was ook de tekst van de tweet van Barack Obama toen hij in 2016 landde op Cuba en voor een kortstondige periode van hoop op betere verhoudingen zorgde. Klik op HABLAR CUBANO: !Que bola Cuba!